Pranzo di Ferragosto

Vandaag is het Ferragosto, een belangrijke feestdag in Italië.

Interview met een opvallende debutant
Italia 365 had de eer om Gianni de Gregorio te interviewen over onder meer zijn film Pranzo di Ferragosto. De hoofdrolspeler, regisseur en scenarist van de film won er de prestigieuze Italiaanse Donatello award mee voor beste nieuwe regisseur. Een opvallend debuut voor een zestigjarige. Opvallend is ook het feit dat Gianni de Gregorio één van de vier scenaristen was die met journalist Roberto Saviano de aangrijpende maffiafilm Gomorra maakte. Het contrast tussen de beide films zou echter niet groter kunnen zijn.

Film als totaalpakket
Gianni de Gregorio (1949) is van jongs af aan liefhebber van film. 'Mijn filmliefde beperkt zich niet tot een specifiek genre of land. Ook heb ik geen voorkeur voor regisseren, acteren of schrijven. Als je me het mes op de keel zou zetten zou ik nog steeds geen keuze kunnen of willen maken. Ik film als een totaal pakket. Dat is ook wat me erin aanspreekt' .

Gianni is Gianni
In Pranzo di Ferragosto speelt De Gregorio voor het eerst de hoofdrol. Weliswaar heeft hij hiervoor ooit op school gezeten, maar zijn passie voor film zit veel meer van binnen en richt zich meer op het maken van films. 'Ik mis het extraverte karakter van een echte acteur'. Toch had niemand anders de rol van Gianni met zoveel verve kunnen spelen als hij. Dat heeft vooral te maken met het autobiografische karakter van de film. 'Net als de Gianni in de film groeide ook ik op in Trastevere. Een Romeinse wijk waarin arm en rijk, aristocraten en burgers, oud en jong naast elkaar wonen en leven. Ook ik zorgde bijvoorbeeld lang voor mijn moeder die een zware emotionele druk op mij legde.'

Een uitdagend debuut
Het filmen van dit low budget project was een uitdaging omdat Gianni niet alleen debuteerde als hoofdrolspeler maar eveneens het eerst verantwoordelijk is voor zowel het script als de regie. ;Het project zat al lang in zijn hoofd en alleen doordat er tot voor kort geen budget voor werd vrijgemaakt duurde het tien jaar voordat ik hem uiteindelijk kon maken. Mijn crew, veelal bestaande uit vrienden, hielp mij ontzettend met hun professionele instelling om mijn rol als duizendpoot te kunnen vervullen. Daarnaast sprak ik bijvoorbeeld signalen af met de cameraman. Door op een bepaalde manier naar links te kijken tijdens de opname, dirigeerde ik de camera naar die kant. Zo lukte het me om de verschillende rollen te vervullen.'

Een onervaren cast van bejaarden
Hoewel de cast net als in Gomorra geen bekende namen kende, zijn de acteurs niet geheel onervaren. Zo speelde de twee jongens in één van de vijf verhalen in Gomorra (Gianni’s favoriete deel van de film), eerder in buurttheaters. Hun onervarenheid met film maakte het echter mogelijk de noodzakelijke onbevangenheid te kunnen weergeven. Hetzelfde was het geval met de oude vrouwtjes in Pranzo. 'Het was geen bewuste keuze, maar meer een organisch ontstane omstandigheid, vergelijkbaar met de neorealisten die noodgedwongen gebruik maakten van onervaren acteurs na de 2e wereldoorlog.'

Pranzo versus Gomorra
Pranzo di Ferragosto is een oud project dat al vóór de maak van Gomorra bestond. Uiteindelijk kwam Pranzo di Ferragosto er kort na uit. De films werden dus uiteindelijk vrijwel parallel gemaakt. 'Dat maakte het lastig los te komen vanuit het zware Gomorra naar het luchtige Pranzo di Ferragosto. Van de commotie rondom Gomorra heb ik daarentegen geen last gehad. Natuurlijk was het bij tijd en wijle gevaarlijk omdat de film werd geschoten in de criminele buurten die het in de film laat zien. De crew werd echter als professionals beschouwt en we werden dus met rust gelaten.' Iets dat mede scenarist en oorspronkelijke schrijver Robert Saviano helaas niet kan zeggen. Hij word sinds het uitkomen van het boek 24/7 bewaakt door 7 bodyguards vanwege doodsbedreigingen. Hij heeft geen privé leven meer. Geen vriendin, kan niet uit, kan niet winkelen.

Voorbeelden
Net als in Gomorra en enkele andere films werkt Gianni ook met Pranzo di Ferragosto samen met Matteo Garrone. 'Hoewel Matteo jonger is dan ik, fungeert hij als een soort maestro voor mij. Ik leer veel van zijn manier van filmen die vaak documentarisch is, grof korrelig en gemaakt met hand held camera’s.' We beschrijven Gianni onze kijk op Italiaanse film: Italiaanse film verschaft de kijker een soort raam naar het Italiaanse leven. Bij opening van het raam zie je één of meerdere levens voorbij trekken zoals ze in werkelijkheid zijn. Geen opschmuck, geen helden. Gewoon zoals het is. Aan het einde van de film gaat het raam weer dicht. Niet perse bij een afrondend einde van een verhaal. Gianni is plezierig verrast door onze observatie. 'Dat moet ik Matteo vertellen.' Behalve zijn bewondering voor Matteo heeft Gianni niet perse voorbeelden in Italiaanse film. Weliswaar bewondert hij werk van Vittorio De Sica en Roberto Rosselini, maar even zo goed haalt hij inspiratie uit bijvoorbeeld Japanse films. 'Ik pik overal iets uit mee.'

Filmprijzen
Voor Pranzo di Ferragosto won Di Gregorio de prestigieuze Italiaanse Donatello award voor beste nieuwe regisseur. 'Filmprijzen zijn ontzettend belangrijk. Het geeft me waardering en opent deuren voor nieuwe projecten. Dagelijks aai ik mijn Gouden Leeuw die ik in Venetië won.'