Italiaanse muzieksafari: Zucchero

Zucchero lijkt geen introductie nodig te hebben. Vermoedelijk is hij een van de meest bekende Italiaanse artiesten in Nederland. Toch weten we niet zo gek veel over hem en over zijn werk. Hoogste tijd dus voor een safari .....

Kleine Zucchero wordt groot
Als introvert jongetje krijgt hij van een lerares op school de koosnaam Zucchero. Hij wordt echter geboren als Adelmo Fornaciari op 25 September 1955. De jonge Adelmo groeit op vlakbij Lucca (Toscane) in Forte dei Marmi, waar hij orgelles krijgt op het kerkorgel en gitaar begint te spelen. Een buurjongen, een Amerikaanse student, laat hem kennis maken met de soulmuziek van Otis Redding, Aretha Franklin en Ray Charles waarmee de toon wordt gezet voor de kleine Zucchero. Vanaf zijn 15e speelt hij in verschillende bandjes en naast zijn studie voor veearts, schrijft hij muziek: commerciële Italiaanse popnummers voor anderen en rhythm & blues muziek voor zichzelf. Met zijn Taxi neemt hij aan het prestigieuze songfestival van San Remo in 1982 en 1983. De aandacht van het San Remo festival stelt Zucchero in 1983 in staat zijn eerste solo cd Un po' di Zucchero uit te brengen maar het eindresultaat is niet naar zijn zin en hij vertrekt naar San Francisco.

Een nieuwe poging
Aangekomen in Amerika raakt Zucchero bevriend met landgenoot Corrado Rustici, die lange tijd zijn producer bleef. Samen met bassist Randy Jackson richten zij in 1985 de Zucchero & Randy Jackson Band op. Op het gelijknamige album speelt een mix van Italo-Amerikaanse muzikanten mee en introduceert Zucchero z'n inmiddels bekende mix van Italiaanse pop, blues en soul. Met de single Donne keert Zucchero terug in Italie en op het San Remo festival. Het resultaat is echter dramatisch: het nummer komt niet verder dan de voorlaatste plaats! Maar muziekliefhebbers omarmen het nummer wél en de single groeit uit tot een hit. Een succesvolle tournee en ruime zendtijd voor het album op de radio zijn het gevolg.

Italiaans succes
Op zijn volgende album Rispetto en Blue's komen de muzikale roots van Zucchero nog nadrukkelijker tot uiting. Met pop, rock, blues en zelfs gospel als basis, waarvoor hij voor het laatste album speciaal het Amerikaanse mannenkoor van de Seventh Adventist Church inhuurt, bewijst hij een rasmuzikant te zijn. Op zijn albums doen verschillende grote namen uit binnen- en buitenland mee en tijdens zijn tournee door Italie doet Joe Cocker enkele optredens mee. Zijn single Senza una donna (in eerste instantie nog zonder medewerking van Paul Young) doet het uitstekend en het album ging al zo'n 1.300.000 keer over de toonbank, een record in de Italiaanse popgeschiedenis op dat moment.

Internationale doorbraak en relationele afbreuk
1988 staat in het teken van een internationale doorbraak. Hij tourt door onder meer Frankrijk, Duitsland en Nederland en komt in contact met absolute giganten uit de muziekwereld. Zijn muzikale ambities zetten de relatie met zijn vrouw echter onder zware druk. Een telefoontje van jazzlegende Miles Davis om een nummer met hem te komen opnemen, maakt een einde aan een vakantie op de Malediven en aan zijn huwelijk! Miles Davis hoorde Zucchero's muziek op de radio tijdens een verblijf in Italie. Samen nemen zij het nummer Dune Mosse op. Ook Eric Clapton 'valt' voor Zucchero. Zij komen in contact door de puurheid en onbevangenheid van de inmiddels ontzettend populaire Italiaanse muzikant. Gewoon een briefje en een cassettebandje met muziek aan meneer Clapton met de vraag of hij mee wil doen, waarop deze terugbelt om "ja" te zeggen. Simpel, geen tussenkomst van management, geen gedoe. Gewoon doen!

Beroemde vrienden
In 1991 wordt wereldwijd de verzamel-cd Zucchero op de markt gebracht met Engelstalige versies van z'n grootste hits. Hierop staan onder meer Diamante met Randy Crawford en de megahit Senza una Donna in de uitvoering met Paul Young, waarmee hij in vrijwel alle Europese hitlijsten de 1e plaats verovert. Ook in Amerika vestigt Zucchero zich nu definitief als wereldster en in december van 1991 treedt Zucchero live op in Moskou. De rollen zijn vanaf nu omgedraaid als Zucchero wordt gevraagd om mee te werken aan projecten van anderen zoals Sting, Queen en Luciano Pavarotti. Hij staat ook aan de wieg van de carriere van Andrea Bocelli.

Regelmatig nieuw werk
Naast verschillende verzamelalbums trakteert Zucchero ons nog regelmatig op ijzersterke studio albums zoals Spirito Divino uit 1995. Hierop staat onder meer de wereldhit Il Volo en het door Marco Borsato gecoverde 'X colpa di chi'. Regelmatig ook tourt hij over de wereld en duikt hij op in verschillende liveshows en radio- en televisieoptredens, waaronder de Nederlandse 2 Meter Sessies van Jan-Douwe Kroeske. Ook Zucchero's droom om een album met duetten uit te brengen komt uit. Deze cd, Zu & Co uit 2005, geeft een goed overzicht van de muziek van Zucchero en van de (muziek)vrienden die hij gedurende zijn lange carrière gemaakt heeft. Op de Nederlandse versie van deze cd zingt Zucchero het duet Blue met Ilse DeLange.

18 mei 2011 is Zucchero weer in Nederland (Ahoy, Rotterdam), maar op 5 november verschijnt zijn nieuwste album Chocabeck al met onder meer medewerking van U2's Bono en Brian Wilson en met zijn onmiskenbare mix van onvervalste rhythm & blues, pop, rock en gospel. Én natuurlijk un po' di Zucchero.

Bestel nu en maak kans op Eat, Pray, Love prijzen!

Donderdag 7 oktober 2010 gaat Eat, Pray, Love in premiere in de Nederlandse bioscopen met in de hoofdrollen Julia Robert, Javier Bardem en James Franco. De verfilming van de bestseller van Elizabeth Gilbert over haar zoektocht naar zichzelf via India, Indonesië en natuurlijk ...... Italië.

Wil jij kans maken om de film samen met een vriend of vriendin gratis te zien? Of zou je graag een leuk Eat, Pray, Love t-shirt kado willen hebben? Bestel dan tussen 3 oktober 2010 en 21 oktober 2010 online één van de leuke kadootjes, tassen, armbandjes, koffie of één van de vele andere artikelen in onze webshop Italia 365 Bottega.

Met medewerking van Sony Pictures Nederland verloot Italia 365 Bottega onder haar klanten die in de genoemde periode een online aankoop hebben gedaan 5 x 2 bioskoopkaartjes en 5 originele Eat, Pray, Love t-shirts.

Een leuk kadootje voor jezelf of voor iemand anders EN ook nog gratis naar de bios of en leuk T-shirt erbij? Dat kan alleen bij Italia 365 Bottega! Surf dus snel naar www.italia365bottega.nl en plaats je bestelling.

Premiere: Cosa Voglio Di Piu

Anna heeft haar zaakjes voor elkaar. Ze heeft een stabiele relatie met een lieve man met wie ze op het punt staat een gezin te beginnen, ze heeft leuke vrienden en een leuke baan bij een verzekeringsbedrijfje. Domenico is getrouwd, heeft twee kinderen en werkt bij een cateraar. Anna en Domenico komen met kort elkaar in contact op een borrel bij Anna op kantoor. Bij een volgende vluchtige ontmoeting ontstaat een klik. Hoewel geen van beide er naar op zoek is slaat de lust toe. Lust wordt passie, passie wordt verliefdheid en verliefdheid wordt verwarring.

Wat wil ik nog meer?
Cosa volglio di piu is een film die je meeneemt in de emoties van twee mensen die niet weten wat ze overkomt en op zoek gaan naar de beste manier om met deze emoties om te gaan. Beide worden onverwacht geconfronteerd met de vraag: Wat wil ik nog meer? Hoewel beide hoofdpersonen hun partners en familie vreselijk pijn doen met hun overspel, krijgt de kijker toch een gevoel van sympathie voor de twee. Dat is een compliment aan Alba Rohrwacher en Pierfrancesco Favino, twee van de grootste talenten van het Italiaanse witte doek van dit moment, die hun rollen zeer overtuigend neerzetten en enkele zeer gepassioneerde scenes geloofwaardig spelen.

Een groot actrice
Alba Rohrwacher (1979) is pas sinds 2004 actrice maar heeft al een indrukwekkend lijst films op haar naam staan waaronder Caos Calmo en de prachtige hoofdrol in Il Papa di Giovanna. Vorig jaar nog werd zij uitgeroepen als een van de shooting stars in de filmwereld. Eind van dit jaar zal ze te zien zijn in de lang verwachte verfilming van De Eenzaamheid van de Priemgetallen naar de internationale bestseller van Paolo Giordano.

Een groot acteur
Pierfrancesco Favino (1969) draait al wat langer meer. Hij speelde al in meer dan 50 tv series en films waaronder La Sconociuta en zijn memorabele rol in Romanza Criminale. De laatste jaren timmert hij internationaal aan de weg zoals in Angels & Demons, Narnia, Night at the museum, maar krijgt hij in Italie ook steeds betere en grotere rollen.

De Soldini clan
Regisseur van de film is Silvio Soldini (1958). Soldini heeft al een behoorlijke lijst mooie films op zijn naam staan. Voor deze films gebruikt hij regelmatig dezelfde acteurs en actrices. Zo zie je ook in deze films veel bekende gezichten die je wellicht kent uit zijn eerdere films, Pane e Tulipani, Agata e la Tempesta en Giorni e Nuvole. Ook de thema's van de films hebben een overeenkomst. Die van een zoektocht in het leven door gewone mensen zoals jij en ik.

Volwassen film
Complimenten ook aan de producenten, die er evengoed een mierzoete, wegwerp romantische komedie van hadden kunnen maken zoals ze zo vaak uit Hollywood komen. Cosa voglio di piu is echter een volwassen, serieuze film geworden met hier en daar ruimte voor een glimlach en die na het zien nog dagen in je achterhoofd blijft rondzingen.

Cosa voglio di piu is vanaf 7 oktober te zien in de Nederlandse bioscopen. Voor Italiaanse films op dvd zoals Pane e Tulipani kun je natuurlijk altijd terecht bij onze webshop Italia 365 Bottega.

Waar gaan we eten .... Salo' (Gardameer)

In onze rubriek Waar gaan we eten keren we deze keer terug naar Salo' aan het Gardameer voor een bijzonder 'sterren'-restaurant. Zoals de trouwe volgers van onze rubriek al weten, besteden we regelmatig aandacht aan restaurants in Italie die om wat voor reden dan ook voor ons bijzonder zijn of waar wij ons thuis voelen. Het gaat ons hierbij veelal om bijvoorbeeld de sfeer, de ligging of om de mensen en niet perse om naam, faam of sterren.

Internationaal sterrenrestaurant
Of gaat het dit keer toch om sterren? In Salo' aan het Gardameer waren we in het drukke hoogseizoen nog laat op zoek naar een plekje om even wat eenvoudigs te eten. Bij toeval kwamen we terecht bij Ristorante Pizzeria Al Molo. Het bleek een zeer bijzonder, internationaal, 'sterren'restaurant te zijn waar wij sindsdien regelmatig terug gaan.

Eerste indruk
De eerste indruk bleek precies te kloppen: Een restaurant met veel tafels, veel ruimte voor grotere groepen, kindvriendelijk en met een eenvoudige maar smakelijke selectie van gerechten voor zeer schappelijke prijzen. De pizza's zijn uitstekend. De wijnkeuze is beperkt maar prima, en ook de huiswijn (verkrijgbaar in kannetjes van een liter, een halve liter en zelfs een kwart liter) is lekker en is goedkoper dan dat je voor een fles mineraalwater betaald in menig restaurant in Nederland. Het restaurant bestaat voornamelijk uit een groot terras dat vrijwel geheel overdekt is. Enkele tafels vooraan hebben uitzicht op de baai van Salo'.

Internationale sterren
Tot zover nog geen sterren-kwaliteiten zou je zeggen. Dat klopt. Die komen pas als je de mensen van Al Molo leert kennen. De ruggengraat van dit bescheiden maar populaire restaurant is de groep mensen die er al lange tijd in grotendeels vaste samenstelling kei en keihard werkt. Een internationale bundeling van krachten die samen een magische formule van gastvrijheid en menselijke warmte opleveren. De eigenaar, van origine Siciliaan, en zijn schoonzoon houden zich op de achtergrond en komen alleen even naar buiten om de vele vaste klanten (zowel Italianen als toeristen) te begroeten. Twee zussen uit Roemenie zorgen dat de logistiek tussen de keuken en de vele tafeltjes op rolletjes blijft lopen, sinds kort met hulp van een Thaise. Maar de hoofdrollen zijn voor drie schatten van Marokkaanse broers. Niets is ze teveel en hoe druk ook, ze maken altijd tijd of ruimte voor je. En wij vermoeden dat zij stiekem het woord 'gastvrijheid' hebben uitgevonden .....

Favoriete oom of tante
Bij Al Molo is het alsof je bij een favoriete tante of oom op visite komt. Geen poeha, niks opgeprikt, iedereen is welkom. Het is er vaak gezellig druk en altijd als je in de buurt bent, wil je er gewoon even langs gaan. Al Molo is wat ons betreft daarom een restaurant met (internationale) sterren.

Ristorante Pizzeria Al Molo is te vinden aan de Via Zambellino Bolzati 5 in Salo'.

FIAT is Feelin' Good met Faithless

De Britse danceband Faithless heeft een deal gesloten met de Italiaanse autofabrikant FIAT. Op zich geen groot nieuws. Eerder al gebruikte FIAT populaire bands of artiesten in hun reclames zoals Harry Connick Jr. of Vasco Rossi. Het vernieuwende zit 'm echter in de deal die is gesloten, en wel eens de toekomst van de muziekfinanciering zou kunnen zijn.

De muziekindustrie maakt nog steeds stormachtige tijden door. Met name het downloaden van muziek zonder hiervoor te betalen heeft veel platenmaatschappijen naar een failissement gebracht. En de overgebleven grote maatschappijen hebben geen interesse of ruimte voor alle bands of hebben slechts beperkte promotiebudgetten te besteden . Veel artiesten gaan daarom op zoek naar andere manieren om hun muziek aan de man te brengen dan via een maatschappij. Om dat te financieren worden inginieuze constructies bedacht. De deal tussen Faithless en FIAT is daar een mooi voorbeeld van en wellicht een voorbode voor vergelijkbare deals. Maar wat doen ze dan precies?

FIAT en Faithless zullen de eerste zogenaamde prommercial gaan uitbrengen. De prommercial is in dit geval een 3 minuten durende videoclip van de nieuwe single van Faithless Feelin' Good die aanstaande zondag haar premiere zal hebben tijdens een reclameonderbreking van Big Brother in Engeland. Het FIAT logo zal in de clip niet in beeld verschijnen maar een belangrijke rol is wel voor een blauwe FIAT Punto Evo. Na de premiere van de videoclip zal een 30 seconden durende, aangepaste versie ervan worden uitgezonden als traditionele reclame. Gelijktijdig zal de verkoop starten van een speciale editie van de Fiat Punt Evo onder de naam ........ Feelin' Good .

Hoe werkt het nu precies? Faithless, bekend van onder meer hun megahit God is a DJ, had geen contract meer bij een platenmaatschappij. Ze krijgen echter ook geen geld van FIAT. Wel kregen ze de gelegenheid deze dure clip te maken op kosten van FIAT dat op haar beurt gebruik maakt van de populariteit en het imago van de band en dus geen extra kosten kwijt is aan het inhuren ervan. Extra voordeel voor Faithless is het feit dat de clip en dus ook hun nummer regelmatig onder de aandacht zal worden gebracht van kijkers die wellicht kopers worden van de single of zelfs van het album.

Met name de muziekwereld zal de resultaten van deze deal met bovengemiddelde aandacht volgen en deze wellicht gaan vervolgen als een en ander gunstig verloopt. Voor de consument is het nog even wachten tot zondag om te zien of de auto en natuurlijk ook de muziek bevalt. Onze favoriete muziek bij een reclame van FIAT is tot nu toe nog steeds Meravigliosa Creatura van Gianna Nannini bij de lancering van de nieuwe Fiat Bravo, die er trouwens ook zeker mag zijn.

Pranzo di Ferragosto

Vandaag is het Ferragosto, een belangrijke feestdag in Italië.

Interview met een opvallende debutant
Italia 365 had de eer om Gianni de Gregorio te interviewen over onder meer zijn film Pranzo di Ferragosto. De hoofdrolspeler, regisseur en scenarist van de film won er de prestigieuze Italiaanse Donatello award mee voor beste nieuwe regisseur. Een opvallend debuut voor een zestigjarige. Opvallend is ook het feit dat Gianni de Gregorio één van de vier scenaristen was die met journalist Roberto Saviano de aangrijpende maffiafilm Gomorra maakte. Het contrast tussen de beide films zou echter niet groter kunnen zijn.

Film als totaalpakket
Gianni de Gregorio (1949) is van jongs af aan liefhebber van film. 'Mijn filmliefde beperkt zich niet tot een specifiek genre of land. Ook heb ik geen voorkeur voor regisseren, acteren of schrijven. Als je me het mes op de keel zou zetten zou ik nog steeds geen keuze kunnen of willen maken. Ik film als een totaal pakket. Dat is ook wat me erin aanspreekt' .

Gianni is Gianni
In Pranzo di Ferragosto speelt De Gregorio voor het eerst de hoofdrol. Weliswaar heeft hij hiervoor ooit op school gezeten, maar zijn passie voor film zit veel meer van binnen en richt zich meer op het maken van films. 'Ik mis het extraverte karakter van een echte acteur'. Toch had niemand anders de rol van Gianni met zoveel verve kunnen spelen als hij. Dat heeft vooral te maken met het autobiografische karakter van de film. 'Net als de Gianni in de film groeide ook ik op in Trastevere. Een Romeinse wijk waarin arm en rijk, aristocraten en burgers, oud en jong naast elkaar wonen en leven. Ook ik zorgde bijvoorbeeld lang voor mijn moeder die een zware emotionele druk op mij legde.'

Een uitdagend debuut
Het filmen van dit low budget project was een uitdaging omdat Gianni niet alleen debuteerde als hoofdrolspeler maar eveneens het eerst verantwoordelijk is voor zowel het script als de regie. ;Het project zat al lang in zijn hoofd en alleen doordat er tot voor kort geen budget voor werd vrijgemaakt duurde het tien jaar voordat ik hem uiteindelijk kon maken. Mijn crew, veelal bestaande uit vrienden, hielp mij ontzettend met hun professionele instelling om mijn rol als duizendpoot te kunnen vervullen. Daarnaast sprak ik bijvoorbeeld signalen af met de cameraman. Door op een bepaalde manier naar links te kijken tijdens de opname, dirigeerde ik de camera naar die kant. Zo lukte het me om de verschillende rollen te vervullen.'

Een onervaren cast van bejaarden
Hoewel de cast net als in Gomorra geen bekende namen kende, zijn de acteurs niet geheel onervaren. Zo speelde de twee jongens in één van de vijf verhalen in Gomorra (Gianni’s favoriete deel van de film), eerder in buurttheaters. Hun onervarenheid met film maakte het echter mogelijk de noodzakelijke onbevangenheid te kunnen weergeven. Hetzelfde was het geval met de oude vrouwtjes in Pranzo. 'Het was geen bewuste keuze, maar meer een organisch ontstane omstandigheid, vergelijkbaar met de neorealisten die noodgedwongen gebruik maakten van onervaren acteurs na de 2e wereldoorlog.'

Pranzo versus Gomorra
Pranzo di Ferragosto is een oud project dat al vóór de maak van Gomorra bestond. Uiteindelijk kwam Pranzo di Ferragosto er kort na uit. De films werden dus uiteindelijk vrijwel parallel gemaakt. 'Dat maakte het lastig los te komen vanuit het zware Gomorra naar het luchtige Pranzo di Ferragosto. Van de commotie rondom Gomorra heb ik daarentegen geen last gehad. Natuurlijk was het bij tijd en wijle gevaarlijk omdat de film werd geschoten in de criminele buurten die het in de film laat zien. De crew werd echter als professionals beschouwt en we werden dus met rust gelaten.' Iets dat mede scenarist en oorspronkelijke schrijver Robert Saviano helaas niet kan zeggen. Hij word sinds het uitkomen van het boek 24/7 bewaakt door 7 bodyguards vanwege doodsbedreigingen. Hij heeft geen privé leven meer. Geen vriendin, kan niet uit, kan niet winkelen.

Voorbeelden
Net als in Gomorra en enkele andere films werkt Gianni ook met Pranzo di Ferragosto samen met Matteo Garrone. 'Hoewel Matteo jonger is dan ik, fungeert hij als een soort maestro voor mij. Ik leer veel van zijn manier van filmen die vaak documentarisch is, grof korrelig en gemaakt met hand held camera’s.' We beschrijven Gianni onze kijk op Italiaanse film: Italiaanse film verschaft de kijker een soort raam naar het Italiaanse leven. Bij opening van het raam zie je één of meerdere levens voorbij trekken zoals ze in werkelijkheid zijn. Geen opschmuck, geen helden. Gewoon zoals het is. Aan het einde van de film gaat het raam weer dicht. Niet perse bij een afrondend einde van een verhaal. Gianni is plezierig verrast door onze observatie. 'Dat moet ik Matteo vertellen.' Behalve zijn bewondering voor Matteo heeft Gianni niet perse voorbeelden in Italiaanse film. Weliswaar bewondert hij werk van Vittorio De Sica en Roberto Rosselini, maar even zo goed haalt hij inspiratie uit bijvoorbeeld Japanse films. 'Ik pik overal iets uit mee.'

Filmprijzen
Voor Pranzo di Ferragosto won Di Gregorio de prestigieuze Italiaanse Donatello award voor beste nieuwe regisseur. 'Filmprijzen zijn ontzettend belangrijk. Het geeft me waardering en opent deuren voor nieuwe projecten. Dagelijks aai ik mijn Gouden Leeuw die ik in Venetië won.'

Gevecht in de boksring van het leven

Het leven is als een bokswedstrijd. Je traint eerst hard en hopelijk ben je er klaar voor als het eerste gevecht begint. Een gevecht in de boksring van het leven. In de nieuwe Italiaanse film Alza La Testa weet hoofdfiguur Mero daar alles van. Deze middelmatige, voormalige amateurbokser werkt op een scheepswerf in Fiumicino, vlakbij Rome. Zijn leven wijdt hij aan de opvoeding van zijn zoon Lorenzo en aan het, bijna obsessief, klaarstomen van deze 18-jarige jongen als succesvol bokser. Als de Albanese moeder van Lorenzo plotseling weer opduikt en de jongen ook nog verliefd wordt op een Roemeens meisje schiet Mero in de verdediging om zijn zoon tegen deze afleiding, de verleidingen en het leven te beschermen, met alle gevolgen van dien.

Onbekende filmgrootheid
De rol van alleenstaande vader Mero in Alza La Testa wordt gespeeld door Sergio Castellitto (1953), in Italie een acteur/regisseur met hoog aanzien. Buiten Italie is hij misschien wel het meest bekend van zijn rol als King Miraz in de film the Chronicles of Narnia: Prince Caspian. Maar zijn meesterwerk is de hoofdrol die hij naast Penelope Cruz speelde in Non ti Muovere, een film uit 2004 die hij zelf regisseerde en waarvan het verhaal door zijn vrouw Margaret Mazzantini werd geschreven. In Alza La Testa overtuigd Castellitto opnieuw als vader die het het beste met zijn kind voor heeft maar het moeilijk met zichzelf en zijn eigen gemaakte fouten in het leven heeft. Hij is echter bereid te vechten, z'n hoofd omhoog te houden en nooit op te geven.

Een Italiaanse film ten voeten uit
Alza La Testa is overigens alles behalve een boksfilm maar juist een typische moderne Italiaanse film. Een verhaal van gewone mensen wordt vertelt tegen de achtergrond van grotere, actuele thema's zoals in dit geval onder meer alleenstaande ouders en immigrantenproblematiek. Vooral in het eerste deel van de film is er veel aandacht voor de karakters en de dreigende confrontatie tussen vader en zoon die het hart van de film vormt. Het tweede deel van de film is een stuk donkerder van toon en verliest een beetje de vorm en kracht ten op zichte van het begin. Tip: Let op de subtiele verwerking van de weersomstandigheden in relatie tot het verhaal.

Knock out door de pure essentie
Alza La Testa is een film zonder opschmuck, geen heftige actie, geen glamour, maar de pure essentie van het verhaal en de karakters dat zo hard als een rechtse directe aan komt, maar je net niet knock out slaat.

De film is nu in verschillende Nederlandse bioscopen te zien.

15 augustus - Ferragosto

Over twee weken, jaarlijks op 15 augustus, is het weer Ferragosto. Na Kerstmis, Oud en Nieuw en Pasen de belangrijkste feestdag in Italië. Op 15 augustus viert Rooms Katholiek Italie Maria hemelvaart, maar zelfs vóór Christus werd op deze dag al feest gevierd door de Romeinen.

Vakantie in een vakantie
Een groot deel van Italië ligt gedurende augustus sowieso al plat vanwege de landelijke vakantieperiode, maar op 15 augustus zul je zien dat de economie vrijwel geheel tot stilstand komt, behalve natuurlijk de horeca. Een populaire bezigheid op Ferragosto is veel en lang eten, bij voorkeur 's middags. Vorig jaar is hier een werkelijk heerlijke film over uitgebracht van regisseur en hoofdrolspeler Gianni de Gregorio.

Pranzo di Ferragosto
Pranzo di Ferragosto vertelt het verhaal van een oudere man die nog thuis bij zijn dominante aristocratische moeder woont. Door toedoen van zijn sluwe vrienden raakt hoofdpersoon Gianni opgezadeld met de zorg voor een kwartet bejaarde dames op een van de belangrijkste Italiaanse feestdagen van het jaar: Ferragosto. De dames proberen Gianni ieder op hun eigen manier te manipuleren en bezorgen hem handenvol werk. Hoewel de eenzaamheid van de hoofdpersonen een triest beeld van de moderne realiteit schetst, zal niemand na het zien van deze hartverwarmende film een glimlach kunnen onderdrukken. Abonnees van Film1 kunnen Pranzo di Ferragosto deze maand bekijken zien. Helaas echter niet op 15 augustus ......

Hou ons blog die dag wel goed in de gaten want op 15 augustus kan je namelijk het interview lezen dat Italia 365 vorig jaar had met de sympathieke Gianni de Gregorio.

Italiaanse muzieksafari: Luigi Tenco

Soms is het juist de allermooiste muziek die je net even vergeet. Tot het moment dat je er bij toeval gelukkig weer op stuit. Vanochtend schoot er een Twitter-bericht voorbij van muziekprofessor Leo Blokhuis die zat te genieten van zijn koffie en van Luigi Tenco. Luigi Tenco is een legende in Italië. Een man met een dramatisch leven en vooral een veel te vroeg einde ervan.

Een talentvolle vriendenkring
Luigi Tenco werd in 1938 geboren in Piemonte, maar woonde vanaf zijn tiende in Ligurië met zijn moeder en oudere broer Valentino. Over zijn vader is weinig bekend, behalve dat hij onder onduidelijke omstandigheden gestorven is. Luigi zou bovendien een buitenechtelijk kind van zijn moeder zijn. De jonge Luigi was gek op jazz en speelde piano, saxofoon, klarinet en gitaar. In zijn schooltijd richtte de jonge Luigi meerdere bandjes op. Veel van zijn vrienden uit zijn bandjes waaronder Enzo Jannacci, Giorgio Gaber, Gino Paoli en Fabrizio d'Andre werden later zeer beroemd en het werk van onder meer de laatste twee zou later de 'Genovese school' worden genoemd.

Succes en tegenslag
Zijn eerste professionele stappen in de muziekwereld maakte Tenco met zijn band I Cavalieri. Voor zichzelf gebruikte Luigi verschillende pseudoniemen zoals Gigi Mai, Gordon Cliff en Dick Ventuno. Zijn eerste plaat onder zijn eigen naam was Quando uit 1961, het jaar erop gevolgd door zijn eerste album Luigi Tenco. Het album werd direct zwaar aangepakt door de strenge censuur, iets dat Tenco nog vaak zou overkomen. Luigi maakte in die tijd ook zijn debuut als acteur, hoewel zijn acteercarriere zich uiteindelijk beperkte tot de film La Cuccagna waarvoor hij ook de de soundtrack maakte. In de film speelde Luigi de rol van een jonge rebel. Een rol waarmee hij dicht bij zichzelf kon blijven.

Ciao amore ciao
Na zijn met tegenzin vervulde militaire dienstplicht verhuisde Luigi in 1966 naar Rome. Daar leerde hij Dalida kennen, de liefde van zijn leven. Dalida was een geboren Italiaanse en een van Frankrijkst meest succesvolle zangeressen onder meer door haar in het Frans gezongen Italiaanse nummers. Dalida haalde Luigi over om het jaar erop samen deel aan het fameuze meerdaagse songfestival van San Remo met het nummer Ciao amore ciao. Het festival zat in die tijd aan het prille begin van een overgangsfase van de traditionelere Italiaanse muziek van de vorige generatie naar de eigentijdse muziek van de jeugd uit einde van de jaren '60. Deelname aan het conservatieve festival was daardoor voor de ideologische Luigi Tenco vooral artistiek moeilijk.

Een dramatische uitschakeling
Nadat Luigi Tenco het nieuws vernam dat zijn nummer was afgevallen voor de volgende ronde van het festival maakte hij op de avond van 27 januari 1967 een einde aan zijn leven. Zijn aanstaande bruid Dalida, ze hadden enkele dagen eerder hun voorgenomen huwelijk aangekondigd, vond zijn levenloze lichaam in zijn hotelkamer met een briefje. Hierin zou hij hebben aangegeven zijn dramatische besluit te hebben genomen als statement tegen de jury en het publiek. Ondanks veel weerstand ging het festival gewoon door en was de eindoverwinning voor een symbool van de oude generatie, Claudio Villa.

Moord of zelfmoord?
Of het om een zelfmoord dan wel om moord ging is lang stof tot speculatie geweest. Tenco zou zichzelf door het hoofd hebben geschoten, maar de kogelinslag zat aan de linkerkant van zijn hoofd terwijl hij rechtshandig was. Ook bleek er geen autopsie verricht te zijn en had de Italiaanse jusitie verzuimt het handschrift van het gevonden briefje te vergelijken en verifieren. Aanhoudende speculatie leidde er pas in 2006 toe dat Luigi Tenco's lichaamresten werden opgegraven voor nieuw onderzoek. Hieruit is komen vast te staan dat de wond die eerder werd gezien als de kogelinslag, juist de plek was waar de kogel het hoofd verliet en dat zelfmoord de trieste waarheid bleek te zijn. Dalida heeft dat nieuws niet meer kunnen meemaken. Twintig jaar na Luigi, pleegde zij in 1987 eveneens zelfmoord.

Synoniem voor talent
Luigi Tenco stierf veel te jong en had nog veel mooie Italiaanse muziek kunnen voortbrengen. Zijn naam is nu veelal verbonden aan zijn dramatische levensverhaal, maar vergeet vooral zijn muzikale erfenis niet. Als eerbetoon wordt vanaf 1974 jaarlijks de Luigi Tenco-award uitgereikt op het San Remo festival, een soort oeuvreprijs voor de beste (internationale) singer/songwriter, cantautore. Winnaars waren onder meer Nick Cave, Tom Waits en Joni Mitchell. Een prestigieuze prijs die past bij het inmense talent dat Luigi Tenco had.

Ben je nog onbekend met Luigi Tenco's werk? Luister dan bijvoorbeeld eens naar zijn eerste grote succes uit 1962, het prachtige Mi Sono Innamorato Di Te dat decennia later in de Franse film 5x2 van François Ozon werd gebruikt.